SÓLSTAFIR - Til Valhallar

Ásareiðinn

Æsi sé ég víða vega
velta fram um himinskaut
Óðinn ríður ákaflega
endilanga vetrarbraut.

Sópar himinn síðum feldi
hrafnar elta og úlfar tveir
vígbrandar vígja eldi veginn
þar sem fara þeir.

Sleipnir tungla treður krapa
fætur ber hann átta ótt
stjörnur undan hófum hrapa
hart og títt um kalda nótt.
Æsir um vega víða
veltur fram um himinskaut.
Einherjar og æsir ríða
endilanga vetrarbraut.

Er þau sáu siðin nýja
setjast að í fornri vist
viku goðin burtu byrst
eigi surt né úlf þau flýja
en þau flýja Hvíta-Krist

þó að fornu björgin brotni
bili himinn og þorni upp mar
allar sorti sólarinnar
aldrei deyr, þótt um þrotni
endurminningin þess, sem var.

Sverd skrall med glam mot skjoldetram,
kongen gjekk ram i kampen fram
Der hoyrdest då hær-dunder gå,
og Blodfaums å som bruste på
Dei stod ei ville; i stridsleik gilde,
kongens skarar; kvike karar

På flate strand rann blod i sand
Kring faner roper folkehopar

Sverd dei smelte, mot dem skrelte
Beit sårodden; de er sverdodden
For frostekelde jarn har falle
Guitar gilde; i gnyen ville

Eine eg slåst mot åtte
Mot elleve to gonger
mat eg ulven etla

Karar blødde der kongen trødde
Sverds skrall sunder i skjolde-dunder
Kongssverd vart raudt,
for ramn var ei audt
Spjut blodut sviv; spring etter liv
__________

Til Valhallar

Óðinn:
heyri ég Heimdall
í horn blása,
gyllt gjallarhorn
gestum fagnar.
Regnboginn skelfur;
skrefhörðum mönnum
bifrastar brú
brakar undir.

Heimdallur:
Sem vörður Valhallar
ég vara yður:
Fylkjast hingað
fræknar hetjur.
Bjóðið bekki
og borð hlaðið!
Öl berið inn,
Óðinn fær gesti.

Óðinn:
Framtíð þjóðar
fæddist með yður,
sem fórnuðu lífi,
en lifið þó
í eilífum sóma
afburðarmanna.
Velkomnir, vinir...
Valhallar til!
__________

Dauðaríkið

Í hinni duldu dimmu
leynist líf eins og milli frosts og funa.
Markleiði inn í myrkrið, Heljar reip
sólarlaust og kalt þar sem enginn veit.

Stormarnir hvína í gegnum næturfrostið
grimmefldir með sorgarhljóði.
Stormarnir hvína ásamt næturkulinu
í sólarlausa dimma dulinu.

Ríki hulið þoku og snjó
dimma ríkir við Nástrandar sjó.
Einsemnd og auðn varir eilíflega
lykt haturs og illsku, dauða ég þefa.
__________

Hovudlausn

Sverd skrall med glam mot skjoldetram,
kongen gjekk ram i kampen fram
Der hoyrdest då hær-dunder gå,
og Blodfaums å som bruste på
Dei stod ei ville; i stridsleik gilde,
kongens skarar; kvike karar

På flate strand rann blod i sand
Kring faner roper folkehopar

Sverd dei smelte, mot dem skrelte
Beit sårodden; de er sverdodden
For frostekelde jarn har falle
Guitar gilde; i gnyen ville

Eine eg slåst mot åtte
Mot elleve to gonger
mat eg ulven etla

Karar blødde der kongen trødde
Sverds skrall sunder i skjolde-dunder
Kongssverd vart raudt,
for ramn var ei audt
Spjut blodut sviv; spring etter liv